Sakrament Kapłaństwa

Sakrament Kapłaństwa jest jednym z dwóch sakramentów nastawionym na zbawienie innych ludzi, a przez służbę innym przyczynia się także do zbawienia osobistego.

Nazywany jest sakramentem Święceń. Przyjmujący sakrament święceń zostają konsekrowani, by w imię Chrystusa "karmili Kościół słowem i łaską Bożą". Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów. Jest to więc sakrament posługi apostolskiej, który posiada trzy stopnie:

• diakonat,
• prezbiterat i
• episkopat.

Nazwa sakramentu łączy się z łacińskim wyrazem ordo, który w czasach rzymskich oznaczał różne stany. Słowo ordinatio oznacza włączenie do któregoś ze stanów, w Kościele dokonuje się poprzez akt religijny i liturgiczny. Jest to coś więcej niż zwykłe włączenie do jakiejś grupy, ponieważ ten sakrament udziela daru Ducha Świętego, pozwalającego wykonywać „świętą władzę” pochodzącą od samego Chrystusa, przez Jego Kościół.

Widocznym znakiem konsekracji i przyjęcia w służbę Kościołowi jest nałożenie rąk przez biskupa. Mężczyzna przyjmujący sakrament święceń jest upodabniany do Chrystusa dzięki specjalnejMęż łasce Ducha Świętego, co czyni go narzędziem Chrystusa dla Kościoła.

Sakrament ten podobnie jak chrzest i bierzmowanie wyciska niezatarty charakter duchowy i nie może być powtarzany ani udzielany tylko na pewien czas.

Obecnie podkreśla się urzędowy (służebny) charakter kapłaństwa sakramentalnego na tle powszechnego kapłaństwa chrzcielnego wszystkich wiernych. Katolicy uznają ważność święceń Kościołów, które zachowały sukcesję apostolską biskupów: prawosławnych, części starokatolickich oraz chrześcijan wschodnich (przedchalcedońskich)

 Modlitwa za kapłanów - bł. Pawła VI

O Panie, daj sługom Twoim serce, które obejmie całe ich wychowanie i przygotowanie. Niech będzie świadome wielkiej nowości, jaka zrodziła się w ich życiu, wyryła się w ich duszy.

Serce, które byłoby zdolne do nowych uczuć, jakie Ty polecasz tym, których wybrałeś, by byli sługami Twego Ciała Eucharystycznego i Twego Ciała Mistycznego Kościoła. O Panie, daj im serce czyste, zdolne kochać tylko Ciebie taką pełnią, taką radością, taką głębokością, jakie wyłącznie ty potrafisz ofiarować, kiedy staniesz się wyłącznym, całkowitym przedmiotem ludzkiego serca. Serce czyste, które by nie znało zła, chyba tylko po to, by je rozpoznać, zwalczać i unikać, serce czyste jak dziecka, zdolne do zachwytu i do bojaźni.

O Panie, daj im serce wielkie, otwarte na Twoje zamysły i zamknięte na wszelkie ciasne ambicje, na wszelkie małostkowe współzawodnictwo międzyludzkie. Serce wielkie, zdolne równać się z Twoim i zdolne pomieścić w sobie rozpiętość Kościoła, rozpiętość światła, zdolne wszystkich kochać, wszystkim służyć, być rzecznikiem wszystkich. Ponadto, o Panie, daj im serce mocne, chętne i gotowe stawić czoła wszelkim trudnościom, wszelkim pokusom, wszelkim słabościom, wszelkiemu znudzeniu, wszelkiemu zmęczeniu, serce potrafiące wytrwale, cierpliwie i bohatersko służyć tajemnicy, którą Ty powierzasz tym synom Twoim, których utożsamiłeś z sobą.

W końcu, o Panie, serce zdolne do prawdziwej miłości, to znaczy zdolne rozumieć, akceptować, służyć i poświęcać się, zdolne być szczęśliwym, pulsującym Twoimi uczuciami i Twoimi myślami.