Sakrament Małżeństwa

Sakrament małżeństwa jest znakiem związku Chrystusa i Kościoła. Udziela on małżonkom łaski miłowania się wzajemnie tą miłością, jaką Chrystus umiłował Kościół. Łaska sakramentu udoskonala zatem ludzką miłość małżonków, umacnia ich nierozerwalną jedność i uświęca ich na drodze do życia wiecznego.

Kodeks Jana Pawła II, w oparciu o naukę Soboru Watykańskiego II, stwierdza, że "małżeństwo jest przymierzem, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury ku:

zostało ono między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa do godności sakramentu (kan. 1055 § 1; por. FC 68)

Pan Bóg stworzył człowieka mężczyzną i kobietą i powołał go do roli współpracownika w realizacji swoich planów i zamiarów. Współdziałanie z Bożymi planami jest szczególnym zadaniem chrześcijańskich małżonków.

Małżeńskie przymierze włącza ich w plany stwórcze i zbawcze Boga, zapewniając im szczególną pomoc Jego łask, koniecznych do utrzymania trwałości związku małżeńskiego, jak też do realizacji zadań życia rodzinnego (LG 11; FC 69).

Małżonkowie przez wierne wypełnianie swoich zadań, zgodnie z prawem natury, nawet wówczas są współpracownikami Boga-Stwórcy, gdy w Niego nie wierzą.  

Szafarz Sakramentu małżeństwa

Szafarzami sakramentu są sami nowożeńcy, tzn. są osobowym i dobrowolnym narzędziem, czyli pośredniczą wzajemnie dla siebie w uzyskaniu łaski. Nowożeńcy nie tylko udzielają sobie sakramentu, lecz również przyjmują go z chwilą wyrażenia zgody na to małżeństwo.

Kapłan lub diakon, asystując przy zawieraniu małżeństwa, jest świadkiem urzędowym umowy małżeńskiej oraz szafarzem błogosławieństwa. Skutkiem sakramentu małżeństwa ważnie i godziwie zawartego jest wzrost łaski uświęcającej oraz uzyskanie łask uczynkowych potrzebnych do budowania życia i miłości 

Istotne przymioty małżeństwa

Każdy związek małżeński ze swej natury posiada istotne cechy nazywane przymiotami. Do istotnych przymiotów małżeństwa należą:

• Jedność małżeństwa - oznacza szczególny przymiot, który sprawia że jest ono trwałym związkiem jednego mężczyzny z jedną kobietą. Taki związek, nazywany monogamicznym, przeciwstawia się wielożeństwu (poligamii), jak i wielomęstwu (poliandrii);
• Nierozerwalność małżeństwa - oznacza tę właściwość ważnie zawartego i dopełnionego małżeństwa, która sprawia, że wypływający z niego węzeł małżeński może być rozwiązany tylko przez śmierć jednego z małżonków;
• Sakramentalność małżeństwa - każde małżeństwo zawarte między chrześcijanami ma charakter sakramentalny, a „między ochrzczonymi nie może istnieć ważna umowa małżeńska, która tym samym nie byłaby sakramentem";
• Płodność małżeńska -  jest charakterystyczną i istotną cechą małżeństwa. Pożycie małżeńskie powinno więc pozostawać w właściwej relacji do płodności (zrodzenia potomstwa) 

Zaręczyny

Mężczyzna i kobieta zamierzając zawrzeć ze sobą małżeństwo przez pewien czas przed ślubem uważani są za narzeczonych albo zaręczonych. Okres narzeczeństwa jest potrzebny, aby mogli się oni wzajemnie poznać i aby ich małżeństwo nie zostało zawarte lekkomyślnie.

W obecnych czasach zaleca się, aby zaręczyny odbywały się podczas rodzinnego spotkania, co najmniej pół roku przed ślubem i aby w tym spotkaniu brali udział: rodzice stron lub ich opiekunowie, rodzeństwo i dziadkowie.

Rodzice lub ktoś odpowiedni z rodziny „są upoważnieni przez biskupa diecezjalnego do pobłogosławienia pierścionków zaręczynowych". Można użyć nastepującej modlitwy:

Wszechmogący Boże, prosimy Cię, + pobłogosław ten zaręczynowy pierścionek (te zaręczynowe pierścionki). Niech on (one) będzie (będą) dla N. i N. znakiem wiecznej i ofiarnej miłości, jaką Ty nas wszystkich umiłowałeś. Prosimy Cię o to przez Chrystusa, Pana naszego. Amen

Z kolei strony wymieniają sobie te pierścionki i oświadczają, że odtąd będą się uważać za narzeczonych oraz że pragną pobrać się w czasie, który uzgodnią między sobą, gdy - poznawszy się wzajemnie - oboje dojdą do przekonania, że są zdolni do zbudowania ze sobą głębokiej wspólnoty życia i miłości.

Cele, jakim służy narzeczeństwo można określić w następujący sposób:

• lepsze wzajemne poznanie się stron,
• poznanie i zrozumienie swoich charakterów, zalet, umiejętności, ale i obciążeń dziedzicznych, gdyby takie były,
• poznanie także ewentualnych uzależnień i anomalii psychicznych,
• mobilizacja do wzajemnego odnoszenia się do siebie z szacunkiem ze względu na dobro przyszłego małżeństwa,
• możliwość lepszego przygotowania się do małżeństwa
• podjęcie bardziej rozważnej decyzji.